Μετά από μακρόχρονη απουσία
από τα γήπεδα της Ημαθίας αποφάσισα να πάω να δω φέτος την Αλεξάνδρεια. Την
αρχή έκανα στο ματς της Αλεξάνδρειας με τον Άραχο το περασμένο Σάββατο. Εκεί
είδα μια ομάδα που ψάχνονταν και τελικά κατάφερε να πετύχει τη νίκη αφού γέμισε
με άγχος την κερκίδα που ήταν κατάμεστη αλλά και τον προπονητή της που είναι
σίγουρο ότι θα άκουγε κριτική στα καφενεία και θα μετατρέπονταν σε κόουτς σε
αναμονή. Είδαμε μια ομάδα να διαθέτει επάρκεια στην κυκλοφορία της μπάλας αλλά
η μπάλα δεν έμπαινε μέσα. Οι....
ευκαιρίες που χάθηκαν ήταν πολλές και όλοι
ανακουφίστηκαν με το σφύριγμα της λήξης. Το συμπέρασμα που βγήκε από το
προηγούμενο ματς ήταν ότι δεν λείπει το ταλέντο και η αξία της ομάδας είναι
αδιαμφισβήτητη αλλά έλειπε παντελώς η σοβαρότητα και η προσπάθεια από τα
λεγόμενα βαριά ονόματα όπως για παράδειγμα ο Καφές που ήταν …περιπατητής.
Τι είδαμε το Σάββατο στα
Τρίκαλα; Είδαμε μια άλλη ομάδα. Είδαμε τους ίδιους παίχτες να δίνουν όλον τον
εαυτό τους και να παίζουν σοβαρά, ψύχραιμα και αποτελεσματικά κυρίως. Είδαμε να
κάνει η άμυνα δυο λάθη και να δέχεται δυο απανωτά τέρματα αλλά εδώ έδειξαν όλοι
ότι όχι μόνο δεν τους κόπηκαν τα πόδια αλλά βρήκαν το σθένος και απάντησαν με
ισάριθμα γκολ φέρνοντας το παιχνίδι στα ίσα στο ημίχρονο. Το συμπέρασμα; Είναι
απλό και αυτονόητο. Βγαίνει από μόνο του. Στο παιχνίδι ντέρμπι με τα Τρίκαλα
έδειξαν σοβαρότητα γιατί οι ικανότητές τους είναι αδιαμφισβήτητες. Ο Καφές, που
ανάφερα ονομαστικά παραπάνω ήταν κορυφαίος και δεν είχε καμιά σχέση με τον
εαυτό του της προηγούμενης αγωνιστικής.
Στο ντέρμπι τώρα. Τα Τρίκαλα
ήταν το φαβορί. Όλη τη βδομάδα οι παράγοντες, η διοίκηση δηλαδή, θεωρούσε τόσο
σίγουρο το ματς που το μόνο που συζητούσε ήταν το εύρος του αποτελέσματος.
Νομίζω ότι υπερτίμησαν τις δυνατότητές τους και την πάτησαν. Αυτό ενισχύεται
από το γεγονός ότι ο Κίτσας σημείωσε δυο τέρματα δέκα λεπτά πριν τη λήξη του
ημιχρόνου και αμέσως βγήκε στο γήπεδο η αλαζονεία του νικητή. Θεώρησαν σίγουρη
τη νίκη και είπαν να ξαποστάσουν.
Ξαποστάσουν είπα. Γιατί
άραγε; Μα γιατί η ομάδα των Τρικάλων, οι παίχτες των Τρικάλων, θέλουν ξεκούραση
όσο παίζει το ματς. Γιατί δεν είναι δυνατόν να απαιτείς από έναν 42χρονο να
τρέχει σα να είναι 18χρονος. Δεν μπορείς από έναν που φυσιολογικά θα έπρεπε να
παίζει σε ομάδα παλαιμάχων να αντιμετωπίζει επιτυχώς, να παίρνει όλες τις μονομαχίες,
να πηδάει για κεφαλιές κλπ έναντι αντιπάλων που κάλλιστα θα ήταν …παιδιά του.
Είπαμε εμπειρία αλλά από μόνη της δε φτάνει.
Και η πλάκα είναι ότι στην
ομάδα των Τρικάλων οι «παλαίμαχοι» είναι αρκετοί και απ΄ ότι φάνηκε κουράζονται
εύκολα όταν έχουν να αντιμετωπίσουν ένα σύνολο νέων παιχτών που ξέρουν και λίγη
μπάλα. Και οι παίχτες της Αλεξάνδρειας έδειξαν ότι ξέρουν λίγη και λίγο
παραπάνω από το «λίγη» μπάλα.
Σφυρίζει ο διαιτητής το
ημίχρονο και οι ομάδες πάνε στα αποδυτήρια. Όλα ήρεμα και καμιά σχέση με ματς
του παρελθόντος. Το γήπεδο των Τρικάλων σκέτη «εκκλησία». Οι οπαδοί των δυο
ομάδων κάθονται μαζί στις κερκίδες και για πρώτη ίσως φορά στα χρονικά δεν
συμβαίνει απολύτως τίποτα. Νέοι καιροί νέα ήθη. Λίγο περίεργα και πολύ
πολιτισμένα τα πράγματα και ξενίζουν τους παλιούς που θέλγονταν από τις έκρυθμες
καταστάσεις.
Για παράδειγμα είδαμε να παρακολουθεί ανενόχλητος από το κάγκελο το ματς ο παλιός πρόεδρος της Αλεξάνδρειας Γ. Απατσίδης που πριν από κάποια χρόνια ήταν το κόκκινο πανί για τους Τρικαλινούς.
Στο εν λόγω ματς είδαμε τους δυο προέδρους να κάθονται μαζί στον
μεσαίο πάγκο και να βλέπουν το ματς. Μιλάμε για ευρωπαϊκό στυλ και μακάρι να
συνεχιστεί το ίδιο σκηνικό και στην εξέλιξη του πρωταθλήματος για τα λεφτά
είναι πολλά. Είναι πολλά τα λεφτά Άρη και κανείς δε θέλει να τα χάσει. Εκτός από
την υστεροφημία του θα χάσει και τα φράγκα; Πολύ πάει.
 |
Οι παίχτες στο ημίχρονο φεύγουν αγκαλιασμένοι και οι παράγοντες των Τρικάλων τα
χώνουν στον διαιτητή. Κοντράστ |
Σφυρίζει λοιπόν το ματς ο
διαιτητής και οι παίχτες πάνε στα αποδυτήρια. Και εκεί που κανείς θα περίμενε
τον προπονητή Ντάμτσιο να βάζει τις φωνές και να ακούγονται μάλιστα οι φωνές
του μέχρι έξω επικρατεί νύστα, μεγάλη νύστα. Γίνεται μια συζήτηση μεταξύ
παιχτών, παραγόντων που είναι μέσα στα αποδυτήρια και παιχτών που είναι άκρως
πολιτισμένη και ευγενική. Δεν περνάνε λίγα λεπτά και το κινητό ενός παράγοντα
χτυπάει με έναν ειδικό ήχο. Ο παράγοντας κουνάει το κεφάλι καταφατικά και στο
τέλος της ολίγων δευτερολέπτων συνομιλίας λέει «ναι, εντάξει. Θα γίνει όπως το
είπες».
Και έγινε όπως το είπε ο
άγνωστος που τηλεφώνησε στον παράγοντα που ήταν μέσα στα αποδυτήρια των
γηπεδούχων. Ο Ντάμτσιος δεν φώναξε, δεν έριξε μπινελίκια, δεν επιχείρησε να
ταρακουνήσει τους παίχτες του ώστε να μπούνε μέσα στο δεύτερο ημίχρονο και να
κάνουν αυτοί παιχνίδι και όχι να παρακολουθούν το παιχνίδι των αντιπάλων τους.
Των αντιπάλων που τους είχαν πάρει τον αέρα και οι οποίοι μπήκαν στο γήπεδο με
κεκτημένη ταχύτητα και επέβαλαν με την «δεύτερη» καλημέρα τον ρυθμό τους. Ήταν
φανερό πλέον και στον κάθε αδαή περί τα ποδοσφαιρικά, είτε έχει πτυχίο
προπονητή από σχολή είτε πτυχίο προπονητή από την σχολή της κερκίδας και του
καφενείου, ότι η πλάστιγγα είχε γείρει και όσο περνούσε ο χρόνος τόσο
περισσότερο θα έγερνε.
Το έργο «Και μετά ήρθε ο
έρωτας» προφανώς οι περισσότεροι θα το ξέρετε. Όπως θα ξέρετε και το άλλο
καλλιτεχνικό πόνημα «Και μετά ήρθαν οι μέλισσες». Έ, ούτε ο έρωτας ήρθε ούτε οι
μέλισσες αλλά ήρθε ένα ακόμα γκολ, το τρίτο της Αλεξάνδρειας και έκοψε τα πόδια
των «παλαιμάχων» καθώς και το ηθικό της κερκίδας που με αγωνία έβλεπε να
περνάνε τα λεπτά και της είχαν μείνει αμανάτι οι πυρσοί. Αφου δεν έμπαινε γκολ
δεν άναβαν οι πυρσοί. Το τρίτο γκολ της Αλεξάνδρειας το έβαλε με κεφαλιά ο
Πέικος, ο αμυντικός που ενώ μπορεί σε όλο το παιχνίδι να είναι αλάνθαστος είναι
ικανός να κάνει τη γκέλα και να το χάσεις. Στο ντέρμπι έκανε λάθη αλλά δεν
κόστισαν τελικά. Έγινε ήρωας με το νικητήριο και έκανε ταμείο για μελλοντικές
γκέλες. Είδες πώς τα φέρνει η τύχη;
Ως "αποφώνηση" του παιχνιδιού ένας έμπειρος αθλητικός σχολιαστής θα μπορούσε να δώσει τίτλο στο ντέρμπι. Για παράδειγμα "Διπλό της Αλεξάνδρειας με τους "παλαίμαχους" των Τρικάλων". Ωστόσο, δεν θα το πει κανείς διότι στη τοπική αθλητική ειδησεογραφία επικρατεί ο νόμος των δημοσίων σχέσεων. Τα κολητηλίκια και οι καφέδες της πληροφορίας.
 |
| Αβραμόπουλος |
Δεν θέλω να μπω στον πειρασμό
να αξιολογήσω την απόδοση των ποδοσφαιριστών ενός εκάστου γιατί θα αδικήσω
αρκετούς. Θα το κάνω μετά από κάποιες αγωνιστικές και αφού τους δω σε μέσα έξω
παιχνίδια. Ωστόσο, θέλω να σταθώ σε έναν παίχτη που στο ντέρμπι φορούσε το
περιβραχιόνιο του αρχηγού. Τον Αβραμόπουλο. Είναι καλός παίχτης και είναι ευτύχημα
που η Αλεξάνδρεια τον έχει στην σύνθεσή της. Μακάρι να έχει δυνάμεις να βγάλει
το πρωτάθλημα και είναι απορίας άξιον γιατί δεν έκανε καριέρα το παιδί.
Άντε, καλή αρχή και θα τα
λέμε μετά από κάθε αγωνιστική στο στυλ αυτό. Δεν θα ασχολούμαι με αποτελέσματα
και βαθμολογίες για τον απλούστατο λόγο ότι αυτό το κάνουν άλλοι και δεν έχω
κανέναν λόγο να το κάνω κι εγώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου